آلیاژ های آلومینیوم و تقسیم بندی آنها

به طور کلی آلیاژ های آلومینیوم به دو گروه اصلی و بزرگ آلیاژ های کارپذیر یا نوردی و آلیاژ های ریختگی تقسیم بندی می شوند که این دو گروه خود به دو حرارت پذیر و حرارت ناپذیر تقسیم می شوند.

آلیاژ های کارپذیر یا نوردی بیش از ۸۰% حجم کل آلیاژ های مصرفی آلومینیوم را شامل می شود و آلیاژ های ریختگی مصرف کمتری دارند.

از آنجایی که استاندار های نامگذاری آلومینیوم متنوع هستند در ایران از متداول ترین روش نام گذاری یعنی استاندارد AA که استاندارد آمریکایی نامیده می شود استفاده می کنند.

آلیاژ های ریختگی آلومینیوم:

این نوع آلیاژ ها از طریق ریخته گری به شکل مورد نظر در می آیند که برخی دارای قابلیت عملیات حرارتی هستند و برخی غیر قابل عملیات حرارتی هستند.

در استاندارد AA این آلیاژ ها با یک عدد چهار رقمی تقسیم بندی می شوند که بین ارقام سوم و چهارم از سمت چپ یک نقطه قرار گرفته است؛ طبق این استادارد آلیاژ های ریختگی بر اساس عناصر آلیاژی اصلی به ۸ گروه ۱۰۰۰ تا ۸۰۰۰ تقسیم می شوند.

همچنین معمولا در کنار نام آلیاژ از برخی علائم و نشانه ها استفاده می شود که نشان دهنده برخی شرایط تولید و عملیات حرارتی اعمال شده بر این آلیاژ ها است.

آلیاژ های کار پذیر یا نوردی آلومینیوم:

این نوع آلیاژ ها بر خلاف آلیاژ های ریختگی به صورت مکانیکی به شکل مورد نظر در می آیند که برخی از آنها را به واسطه عملیات حرارتی خاص می توان تقویت کرد.

این نوع آلیاژ بیشتر برای تولید پروفیل آلومینیوم با روش اکسترون کاربرد دارد.

در استاندارد AA آلیاژ های کارپذیر آلومینیوم با یک عدد چهار رقمی و بر اساس عناصر آلیاژی اصلی به ۸ گروه ۱۰۰۰ تا ۸۰۰۰ تقسیم می شوند که هر یک به واسطع عنصر آلیاژی دارای خاصیت متفاوت و منحصر به فرد خود است.

در مقالات بعدی به جزئیات نامگذاری هر یک از آلیاژ های کارپذیر و ریختگی می پردازیم.